Jak okna umyte

to oczywiście musi lunąć. Ta sama zasada dotyczy także mycia auta.

Już nie mogłam patrzeć na te kropki prześwitujące przez rolety, gdy słońce przejdzie na zachodnią stronę. No to rankiem złapałam sprzęty i ruszyłam na okna. O dziwo, nawet mi się udało bez maziaków wyczyścić. Koty nie próbowały ucieczek - chyba je psikacz z płynem i śmajtająca szmata odstraszały od skoków na parapet.
Dwa załatwiłam na razie, od zachodu zostało mi jeszcze jedno, na potem, bo akurat Dziecko nocowało i spało jeszcze, więc mu po oknie nie latałam.

No i zaraz potem lunęło. Od zachodu zacinając oczywiście.Na szczęście tylko symbolicznie, żeby tradycji spłukiwania świeżo umytych okien stało się zadość.

Zebranie wiejskie zaliczyłam. Sprawę drogi przedstawiłam. Na co usłyszałam od wójta, ż egmina prywatnych dróg nie tyka, bo im prawo nie pozwala. Jedyna opcja - "odpisać" tę drogę na rzecz gminy. Z jednej strony proste to by było, ponieważ droga stanowi jedną działkę ewidencyjną. Z drugiej - ta działka ma 13 właścicieli i zebrać ich w kupę oraz jednomyślność uzyskać - nie proste. Niektórzy tylko do pól nią dojeżdżają i ostro im lata w jakim stanie jest na początku, bo wielkim traktorem i tak przejadą. Skończyło się na tym, że sołtys obiecał kamień na jesieni. Na razie w "wąwozy" poszła dachówka cementowa, której sąsiedzi pozbyli się z posesji jakiś miesiąc temu. Rękami głównie Waldemara &son. Nie tykałam, bo ja stara baba jestem a prac fizycznych ciężkich mi nie brakuje. Waldemar głównym zainteresowanym stanem drogi był, bo od niego dwa auta codziennie jeżdżą w te i we wte oraz rzesze klientów (nawet napomknął, że z powodu tej drogi klientów mu ubywa). Trochę Jańcia wrzuciła cichcem, bo ją ten stos dachówek pod jej  płotem uwierał w psychikę. Zresztą ona też jeździ codziennie do pracy jednym autem, a jej ślubne nieszczęście - drugim. Nieszczęście chore na wszystkim, więc sama musiała.

Moje nieszczęście też zdechłe było końcem tygodnia i leżało trupem bladym, z fochem kosmicznym. Jakby jego sercowe dolegliwości to moja zasługa była.

Dobrze, że początkiem tygodnia był jeszcze zdatny do użytku i przytransportował mi lambordżinim zebrane dynie. Nawet podawał z bagażnika do okienka piwnicznego. Poukładałam na paletach - te większe pojedynczą warstwa ((prawie), mniejsze na kupkę. Zostały w polu tylko te co na kompoście wyrosły sobie same. Licho wie, co za jedne, podejrzewam bambino. Zerwałam je w sobotę i Dziecko dowiozło. Było 7 sztuk dość za dużych, jak na moje możliwości udźwigu. Jedną wcześniej kozowate zeżarły. Niestety, dynie u mnie głównie kozowatymi skonsumowane będą. Starszy "wynalazków" nie uznaje, natomiast chętnie konsumowałby różne niezdrowe i ciężkostrawne świństwa.
Próbuje te dynie po kolei, w celu eliminacji na przyszły zasiew. I już wiem, że bezłupinowa ałt. Nadaje się tylko na pestki, skórę ma grubą na pół cm, przeciąć się nie daje. Wczoraj maczetą łupałam - nie przecięłam. Potraktowana "na dwa razy" pękła z odgłosem glinianej skorupy na kilka nieregularnych kawałków, jak czerep rubaszny. Kozy dostały te kawałki do samodzielnej obróbki. Miały parę chwil zajęcia. Wyżarły ładniutko, do skórki. Nie obawiam się o zadławienie, bo skórki nie użrą, nie ma opcji. No to przynajmniej takie wsparcie dla mego lenistwa, że nie kroję, tylko łupię (chyba jednak lepiej będzie siekierą, bo obawiam się tej maczety trochę), połówki im kładę i róbta sobie co chceta.

Z czwartku na piątek Dziecko też nocowało i piątkowym ranem podrzuciło mnie do metropolii, wyruszając w trasę. Zakupów zaplanowanych oczywiście nie dokonałam. Jedynie "cygankę" Dzieckom nabyłam. Ze zdziwieniem niejakim, że jeszcze produkują i w moim ulubionym sklepie z kuchennymi przydasiami istniej w różnych rozmiarach. Dziecka maja patelni rozmaitość, a chciały do nalesników. Risercz internetowy zrobiłam w kwestii patelni naleśnikowych. Jest tych nowoczesnych cudów techniki do wyboru i do koloru. Powłoka taka, siaka i owaka. Z czego wiem na pewno, że taka (czyli ceramiczna) to ściema, bo się lepi beznadziejnie, siaka (czyli teflon) tez odpada, bo wychodzi na niej miękkie i blade cóś tam. Nie znane mi są z doświadczenia ostatnie wynalazki, czyli powłoki mineralne (marmurowe itp). Natomiast doskonale znam cygankę i uważam, że do naleśników jest jedyna. Taka trochę mało elegancka i w przechowywaniu trudna, ale nie zamienię na inną. Moja własna ma już ze 30 lat i ciągle sprawna. Innych jakiś w tym czasie przemknęło przez kuchenną szafkę dość sporo. W tej chwili właściwe też dwie się tam znajdują, które należałoby wyrzucić, bo rączki im odpadły. Najdłużej się opierał olkuski teflon - jeszcze za peerelu nabyty, ale w końcu też się starł. No, ale ile lat dawał radę! Teraz mam teflon z tefala i głowę dam, że tamtego olkuskiego nie przebije żywotnością. Co nie znaczy, że aktualne olkuskie patelnie są tak samo trwałe, jak tamte, bo być może w chaerelu są robione.

Z napomknień powyżej można się domyślić, że Dziecko jakąś latająca pracę ma.  No, tak. Wyrwało się chińczykowi z magazynu (jak opisuje panujące tam porządki i sposób organizacji pracy, to aż dziw bierze, jakim cudem ta chińska potęga tak rośnie) na skraju wyczerpania psychicznego idiotyzmem i bezhołowiem. I załapało na lotnego sprzedawcę germańskich wytworów w zakresie mechanizacji rolnictwa. Na razie efekt jest taki, że straciło bezpowrotnie jedną koszulę, rozdartą psem, który skoczył mu na plecy na podwórku potencjalnego klienta.
Co prawda z piątku na sobotę nocowało, ale niewiele mi się udało skorzystać z pomocy - jedynie mulczerem wykosił kawałek sadu, pod orzechami głównie, bo już zaczynają lecieć gremialnie. Konara spadłego z jabłoni w sadzie nie zauważył. I ostatecznie do pocięcia nie doszło, bo zaczęło znowu padać. Chyba będę jednak musiała poszukać kogoś z piłą.
Przed deszczem udało mi się jeszcze sprzątnąć połowę buraczków. Od razu je posortowałam i zaworkowałam - pójdą do piwnicy sumsiada te większe, a te małe wylądują w garze i przeobraża się w ćwikłę z chrzanem. Nacinę ładnie obcinałam i układałam od razu na taczkach, z zamiarem sprawienia frajdy kozowatym. Po czym okazało się, że próżny trud, bo kozowate na nacinę buraczana się wypięły. Domniemywam, że z powodu iż, po ostatniej strasznej ulewie nieco schlastana błotem była. Nie tak bardzo, jak liście z boćwiny (których nie tknęły małpy), ale jednak. No to przynajmniej starania o porządne obcinanie buraczków mam z głowy - mogę byle jak i pod nogi.
Miałam na myśli zrobienie nieco buraczków w słodkiej zalewie, bo swego czasu powodzeniem się w rodzinie cieszyły. Niestety, ten śmiszny nożyk, do krojenia frytek w ząbki, zaginął w akcji, a  nowy w ulubionym sklepie na oczy mi się się narzucił.

No, a dziś dzień wstał mgliście bardzo, ale bezeszczowo. Mgła gdzieś poszła w cholerę (Nie zauważyłam, w którą. A szkoda, bo jak do góry, to spadnie deszczem). Starszy, po wczorajszym świątecznym ożywieniu znów dogorywa. Tak, że podejrzewam ściemę niejaką z tymi dolegliwościami, bo niby czemu akurat mu tak raptem na niedziele przeszło?

Nic to, na spacerze z psami ciąg dalszy buraków napoczęłam. Ale z psami znacznie gorzej niż z dziećmi, więc doprowadziłam z powrotem i pójdę kontynuować.

Po tych deszczach pomidory w większości brzydkie się zrobiły, ale jadalne nadal. I co ciekawe -krzaki cały czas zielone. Z niepokojem patrzę, kiedy będzie adijos...