Mus czy przymus

Krystyna -Pellegrina skłoniła mnie swoim komentarzem do zastanowienia się nad możliwością zastąpienia słowa "muszę" słowem -"mogę".
Mogę dopuszcza alternatywę -zrobię-nie zrobię. "Mogę" zakłada istnienie okoliczności, warunków zezwalających na ewentualne wykonanie czegoś.
"Muszę" już takiej alternatywy nie dopuszcza. Mus to mus - zrobione być powinno, czasem nawet stając na rzęsach, niestety.
Często "mogę" generuje następne "muszę".
Mogłam zostawić w domu kota, który przytuptał za Dzieckiem. Mogłam też zrobić "oto, oto i wyrzucić kota w błoto"  (w przenośni oczywiście, bo błota wtedy nie było. Ale wypuścić kota w ciemną noc na ulicę, a potem znaleźć płaskiego na asfalcie). Mogłam zostawić pierwszego kota Dziecięciu - niech kombinuje, jeżeli nie myślała. (Ale umęczył by się głównie kot, bo na opiekę nad kotaem ze złamaną łapą zwolnienia nie dają) Mogłam zostawić kolejnego kota między stodołą a obórką i patrzeć, jak chodzi głodny i zimny. Mogłam. Ale wszystkie te koty znalazły się u mnie w mieszkaniu. A to wygenerowało pewne "muszę".
"Muszę", czyli mam obowiązek. Zapewnić im jedzonko, czystą kuwetę, opiekę weterynarza, gdy zachodzi potrzeba.
Podobnie muszę zadbać o moje pozostałe zwierzęta zapewniając im dobrostan na miarę moich, przeze mnie ustalonych standardów. A to generuje kolejne muszę. Muszę zgromadzić siano na zimę. Muszę ukosić codziennie trawy. Bo nie mogę ich codziennie wyprowadzać na wypas do sadu. Przeprowadzanie kóz przez te 200m przechodzi moje możliwości fizyczne i psychiczne. (Po drodze jet obejście sąsiada-nieogrodzone, a tam mnóstwo przepięknych krzaczków, kwiatków w doniczkach, wino posadzone u słupa, które nijak nie chce rosnąć, zagonek truskawek wielkości chusteczki do nosa i drzewa owocowe, pod którymi zawsze coś leży). Wydawałoby się, że koza nie krowa, ale jednak krowę łatwiej byłoby przez te 200m przeprowadzić. Poza tym zostawić ich tam bez dozoru nie mogę, ponieważ życie pokazało, że pastuch elektryczny zabezpiecza jedynie przed dowolnym przemieszczaniem się osobników, które znajdują się wewnątrz ogrodzenia. Natomiast nie zabezpiecza tych osobników przed "atakiem" z zewnątrz.
Kozy dają mleko. Więc muszę je wydoić. (No, mogłabym zasuszyć, ale wtedy jaki sens miałyby te wszystkie pozostałe "muszę"?) A jak jest mleko, to muszę je zagospodarować. Mogłabym je ewentualnie sprzedać i wtedy mniej bym musiała. Ale jaki jest sens pozbywać się dobrego, zdrowego jedzonka, tylko ze względu na ograniczenie ilości "muszę" i kupować chemiczne sklepowe świństwo? Tak więc, co drugi dzień robię 3-4 serki podpuszczkowe. Czasem rozdaję, tym, którzy są w stanie docenić, co jedzą. Większość zjadamy sami. Ciotce bardzo smakuje ten podpuszczkowy niesolony, więc zawsze o jeden krążek mniej wkładam do solanki. Od czasu do czasu robię twarożek, który ma wszystkie twarożki pod sobą.

Założyłam "plantacje". Bo mogłam i chciałam. Ale jak już założyłam, to teraz są następne muszę. Muszę odchwaszczać, muszę nawadniać, muszę zbierać, co urosło.A jak zbiorę, to muszę zagospodarować. Czyli, nadmiar przetworzyć. Ponieważ zamrażarka od jakiegoś czasu pełni funkcję skrzyni na owies, więc muszę zamknąć w słoiki. (Zresztą - nie wszystko nadaje się do mrożenia. Oraz mrożonki nie zaspokajają wszystkich potrzeb, w zakresie wykorzystania owoców i warzyw. Pewnie, że pomidorówkę można by z powodzeniem zrobić z mrożonych pomidorów, zamiast z przecieru. Ale zamrożone truskawki nie zastąpią dżemianki, zamrożone wiśnie -konfitury, a zamrożone maliny - soku.)

Mogłam od poniedziałku, codziennie, nie jeździć do Rzeszowa. Bo Najważniejsza się uparła, że po chemii wróci ze szpitala do siebie. Mogłam mieć gdzieś, przyjmując założenie, że każdy osobiście ponosi konsekwencje własnych decyzji.Mogłam powiedzieć Starszemu, że moje ręce i nogi oraz kręgosłup i nieodporność na upały ważniejsze dla mnie niż Ciotka ze swoim ludożercą. I powiedzieć mu - niech sobie sam się tym zajmie. Ponieważ jednak Starszy mógł w tej sprawie zrobić tyle, żeby podwieźć mnie do stacji i ze stacji odebrać, więc musiałam do tego Rz. latać codziennie, aż udało mi się ciotkę przekonać (w czym pomogły mi okoliczności zdrowotne Ciotki), żeby jednak przeniosła się do nas. Musiałam, bo taki był mus zewnętrzny i wewnętrzny. No i mogłam, bo mi te ręce i nogi oraz kręgosłup jeszcze pozwalały na podróże i wszystkie pozostałe czynności, jakie wykonywałam na miejscu.
W czwartek zostało wezwane Dziecko i Ciotka zdesantowana do nas.W samą porę, bo nie wiem, jak by to wyglądało, gdyby została u siebie. W każdym razie okoliczności zdrowotne, które pojawiły się już następnego dnia wymagały obecności drugiej osoby i sporego nakładu pracy z jej strony.
Ciekawostka - sąsiadka, z którą Ciotka od lat była w bardzo dobrych stosunkach nawet nie zaglądnęła, by zapytać o samopoczucie.
Musów i przymusów zewnętrznych i wewnętrznych jest mnóstwo. Niektóre można by było scedować na kogoś innego, ale nie bardzo się to udaje.
Jeden mus udało mi się, za brzęczącą i szeleszcząca monetę scedować na Wiesława. Który, o dziwo, dotrzymał słowa i we wtorek przyszedł. Mus był wybielić obórkę. I Wiesław to zrobił. Porządnie bardzo i starannie, uprzątnąwszy najpierw, co należało uprzątnąć.  Tyle, że zajęło mu to czas od 9-tej do 19-tej.
Przy robocie wypił 4 litry piwa. Odszedł o własnych siłach, umywszy przedtem narzędzia i nieco siebie.Pozostawiając mnie w szoku niejakim, bo ja po półlitrze piwa już bym się do roboty nie bardzo nadawała. No i ta zupa chmielowa, to był Wiesia jedyny posiłek za cały długi dzionek pracy. Następnego dnia Wiesio chodził zabalsamowany na sztywno. Kolejnego dnia przyszedł po piątkę, którą ma odrobić i 2 fajki. Został umówiony na poniedziałek, bo w sadzie leży konar, który wichura urwała z jabłoni i należałoby z nim zrobić porządek. Ciekawe tylko, czy będzie w stanie takim, że będzie można mu dać piłę do rąk. Lub choćby siekierę.

Oprócz tych musów i przymusów, które trzymają nas w swych szponach, wynikających z sytuacji życiowej, przyjętych zobowiązań itepe, są takie, które zapewnia nam własny, osobiście wyhodowany, świr.
Ja np. "muszę" wieczorem umyć wszystkie naczynia, jakie zostały po kolacji. Pełny zlew na "dzień dobry" psuje mi humor na cały dzień. Muszę też pozamiatać/poodkurzać wieczorem podłogę. Przynajmniej w kuchni, łazience i małym przedpokoiku. W te upały najczęściej chodzę po mieszkaniu boso, a przy piątce czterołapych współlokatorów zawsze znajdzie się coś na podłodze, w co można wdepnąć lub szkodliwie-nadepnąć. Nie mówiąc o kupie kłaków, które z siebie, w ciągu dnia, otrzepały.No i nie lubię zostawiać wczorajszych brudów na następny dzień.

Jeżeli jest się samemu sobie "sterem, żeglarzem i okrętem" to tych musów i przymusów jest znacznie mniej. Zdecydowanie więcej jest "mogę", a nawet "mogłabym": mogłabym ugotować zupę, ale nie muszę, najwyżej zjem kromkę. Nawet w piecu rozpalać niekoniecznie muszę, najwyżej wyciągnę drugą kołdrę (co osobiście przerabiałam, mieszkając parę lat sama w starej chałupie)

Jestem zwolennikiem pewnego uporządkowania w życiu codziennym.Jeżeli coś ma być zrobione, to najlepiej "zaraz teraz", a nie "zaraz potem" Zostawianie na "zaraz potem" zawsze się jakoś zemści, a czasem nawet bywa zgubne. Głupi papierek, niewyrzucony do kosza natychmiast przeradza się za moment w "kupę" papierków i bałagan, z którym już trzeba coś zrobić. (Co nie oznacza, że jak mam zrobić coś poważniejszego, to włącza mi się cholerna prokrastrynacja i zostawiam na ostatnią chwilę. Choć wiem, że się zemści. Jak ostatnio się zemścił Dziecka wniosek do agencji - było tylko wypełnić tabelki. Bajka i teoretycznie 6 sekund. Praktycznie, okazało się, że wstępnie agencja wypełniła źle. Trzeba było wypełniać z systemu i drukować. Zeszło do 4 nad ranem.)
Nigdy jednak nie planuję i do białego wqrwu doprowadza mnie Starszego pytanie na "dzień dobry": "Co dziś planujesz robić?" - "Planuję poleżeć do góry brzuchem, ale chyba nic z tego, jak zwykle"
Nigdy też nie przygotowałam obiadu "na jutro". Dziś jest dziś i ma swoją ścieżkę, a jutro będzie jutro i potoczy się własnym trybem. Życie tak szybko zapiernicza naprzód, że nie ma co przyspieszać jutra. Zresztą, jutro zawsze jest niepewne, bo różne niespodzianki czekają na nas za każdym rogiem. (Ostatni tydzień tego dowodzi, bo pobudek o szóstej, wykonywania harmonogramu w biegu i jazdy do Rz. nie planowałam, bynajmniej.)

Mus wewnętrzny jest prostszy do strawienia. Mój wybór, moje konsekwencje tego wyboru. Gorzej z musem zewnętrznym. Miałam szczęście, że w całym moim życiu zawodowym durnych musów zewnętrznych prawie nie miałam.
A teraz jest ich bardzo niewiele. Ostatnio było to durne koło od traktora: Starszy się uparł, żeby już zakładać. A wiadomo było, że to ja będę zakładać tę cholerną dętkę, celować wentylkiem w dziurkę, zakładać oponę, windować traktor, zakładać koło celując dziurkami na śruby, a potem przykręcać 6 cholernych nakrętek.  No, ale tak się nastawił, odął w końcu jak dzidzio, że dla świętego spokoju -musiałam.(W trakcie czego Tatuś przycisnął mi dłoń oponę do felgi oraz wyskoczyła mi łyżka, dzięki czemu mam piękny siniak nad kolanem) No i poza tym para poszła w gwizdek, bo z sadu wróciliśmy na flaku. Ki pieron, jak dętka była wodnie sprawdzana i nigdzie nie bulgotało?

Poza tym, właśnie w tej chwili przydałaby mi się może setka (choć z rana to raczej nie uchodzi): koza mi łysieje na grzbiecie, pies ma ropień na łapie, Ciotka ma ludożercę, a Starzy właśnie przyszedł, z info, że boli go serce.