Odzywam sie, wreszcie

               Krok za krokiem, krok po kroczku... Itd. Jeszcze mnie szaleństwo nie ogarło.
Chałupę ogarnęłam z grubsza, na miarę możliwości, bacząc pilnie, żeby z żadnego krzesła, parapetu, czy stołu się nie spluzgnąć i biorąc pod uwagę, że świąt jest zaledwie 2 dni, a reszty - cała reszta. I w tej całej reszcie trzeba normalnie funkcjonować. A nie - naciągnąwszy się jak bury osioł przy przedświątecznych porządkach - ręką-nogą potem nie ruszyć bez uciążliwości.
               A tak, prawdę mówiąc, to zrobiłam w kwestii świąt głównie harmonogram. Z którego mi wynikło, że trzy dni mi wystarczyć musi. I tak musi, bo u mnie w rodzinie ciasto starsze niż trzydniowe już jest "stare" i nie nadaje się do jedzenia. Zakupy zrobiłam już daawno i jakby mimochodem, żeby się w ostatniotygodniowych dzikich tłumach nie kotłować. Piernik dojrzał, więc go w sobotę upiekłam, w ramach wynajdywania sobie zajęcia dla odstresowania. Z rozpędu zrobiłam także kruche ciasteczka cynamonowe. Z resztki piernikowego ciasta wyszło trochę piernikowych serduszek, sztywnych niesamowicie. Za radą jakiejś kuchennej blogerki włożyłam do puszki z połówką jabłka, ale nie widzę, żeby to jakoś na nie działało. Może lukier im pomoże.
               A właściwie to przez cały ten czas, kiedy mnie tu nie było zajmowałam się sprawianiem sobie (i paru osobom) przyjemności, działając m.in. w pracowni krawieckiej.
Najpierw dokończyłam zamówione lalczyne ubranka.

Druga sukienusia. W tym wieku robię pewne rzeczy po raz pierwszy w życiu. Tu po raz pierwszy wszywałam lamówkę wokół podkroju szyi. Zadziwiająco łatwo poszło. Okazuje się,  po raz kolejny, że nie taki diabeł... i nie święci te garnki ...

Porteczki na szeleczkach. Drugie były z dżinsu, ale aparat mi strajkuje i zdjęcie wyszło mocno nieostre.

I takie dwie czapusie z "moherku", który jest/był niezwykle sympatyczna włóczką.

Potem zrobiłam czapkę sobie, bo ta ubiegłoroczna za ciepła jakaś (miała być ciepła!) Pompon by się przydał. W międzyczasie zaliczałam jeszcze ratunkowo Rz. bo Najważniejsza wylądowała na kardiologii. Konieczne były "elektrowstrząsy" ( szkoda, że na nic innego nie działają), żeby ją nieco ożywić. Po czym musiałam ją odebrać ze szpitala, uprzednio zakupiwszy kwiaty i czekoladki. Więc czapka była podróżniczka i dziergała się w pociągu.

A potem załatwiałam gwiazdkowe prezenty na zamówienie. Fartuszek dla Kasi. Trochę niezgodny z  przepisem, ale falbanka mnie przerażała nieco, a te półkola z kolei zachwyciły w oglądanych gotowych fartuszkach.

Właściwie pierwsze w życiu lamówki. W dodatku lamowane koło i to na takiej długości. Tę różową upinałam i fastrygowałam nawet. Mimo to na winklach walczyłam z opornością materii, bo moja paryżanka grubego szyć nie lubi. A tam na rogu było w sumie 9 warstw materiału. Z szarą już było prościej, bo ścięłam rogi na okrągło i poleciałam na partyzanta - bez fastrygi, bez szpilek. Założyłam tylko jakąś taką stopkę z ogranicznikiem i poszło. "Nie święci garnki lepią" -  to ciągle powtarzane hasło mojej Mamy - super zachęta do działania, bo to znaczy, że jak zechcesz, to możesz, potrafisz, zrobisz, dasz radę.

I taftowa spódnica dla drugiej, OMC, Córki. Z półkola także. Tyle, że skrojona z dwóch ćwiartek koła. Zupełnym przypadkiem zrobiłam profesjonalnie. Tylko dlatego, ze spódnica o długości 75cm żadnym sposobem nie chciała mi się zmieścić na kawałku materiału o wym 1,5 na 1,5 m. Wybrawszy się do miasteczka zabrałam z sobą te 2 ćwiartki, z nadzieją, że może  a nuż mi się uda i pewna Danusia obrzuci mi je owerlokiem na poczekaniu. Faktycznie się udało, co mnie tak ucieszyło niezmiernie, jak mało który prezent. Czasem się zwraca to, że się nie było świnią ...

Ta tafta faktycznie jest mniej brązowa, a bardziej złocista.

Do tej spódnicy jest tiulowa halka. Tiul nabyłam sztywny. I jest tak cholernie sztywny, że chyba aż za sztywny. Góra jest z półkola i do tego doszyta falbana - 4,5 m marszczenia było. Ale się udało.Halka wszyta w pasek z tej samej tafty, z wciągniętą gumą. Pozostaje mi podszyć ręcznie pasek od spódnicy i przyszyć jakieś haftki. Dziergać dziurek w tym się nie odważę. I znowu -po raz pierwszy szyłam taftę i po raz pierwszy tiul. Paryżanka strajkowała nieco. Nie chciała szyć uczciwie cieniutkimi nićmi. Cieniutka igła się nie dał nawlec grubsza nicią. W końcu zostało to uszyte 80 tką, z tym, że wzięłam całkiem nowiutką z ogromnych zapasów wyjętą. Cienkiego bardzo paryżanka też nie chce szyć, musiałam ciągnąć materiał, bo miała tendencje do marszczenia. 

Oprócz pierniczków tych

Zrobiłam jeszcze pierniczki takie.

I takie. Ale te nie są jadalne.

No a teraz harmonogram pokazuje, że trzeba się brać za bardziej prozaiczne zajęcia. Z typu robót zanikających. Niestety. Czyli - Do Garów!

Pozdrawiam. Nie dajcie się całkiem. Ni i fajnie, że dziś świeci