hibernacja ratunkowa

   Dobrze nie jet wcale. Starszy w końcu został przyjęty we wtorek do tego szpitala. Na dzień dobry pojawiły się jakieś trudności oddechowe i położyli go na erce. Ale około 18tej, gdy  Kuba go odwiedził - był już na zwykłej sali. I niby było Ok. Zrobili mu w środę USG i tomografię.
   A w piątek rano dotarła informacja,  że ma zapalenie płuc i jest z powrotem na erce.
Pojechaliśmy z Młodym. Starszy leżał jak skóra z diabła okablowany i orurkowany, w kolorze niezbyt atrakcyjnym. Ledwie mówiący. Udało mi się dorwać jakiegoś doktóra pomykającego korytarzem, który zapodał, że zrobił się obrzęk płuc.Żadne zapalenie, tylko następstwo kardiologiczne. Nieciekawie. Po więcej info wysłał mnie do pani doktór D.
   Pani doktór zajęta była robieniem badań echograficznych. Usiadłam pod drzwiami i czekam. Najważniejsza siedziała ze mną na tej ławce i informowała, że pani doktór jest pierdolnięta.Nie sądziłam jedna, że aż tak bardzo. Chyba półtora godziny kibicowałam pod  drzwiami, aż stwierdziłam, że przy następnym wyczytanym pacjencie wejdę i zapytam. No i weszłam.Ale nie zapytałam. Pani doktór nie dopuściła mnie prawie do głosu. Zaczęła wrzeszczeć, że mam czekać, bo ona jest spóźniona, a pacjenci czekają. Wymachiwała mi przy tym łapami przed nosem i zamykała na mnie drzwi. Cała akcja zajęła pani doktór tyle czasu i wysiłku, że gdyby zaniechała tego przymykania mnie drzwiami, zdążyłaby krótko powiedzieć o co chodzi. Zwłaszcza, że spóźnione doktóry to normalka. Spóźniają się nawet do swoich prywatnych gabinetów, gdzie pacjent ciężkie pieniądze zostawia, dzięki drożności enefzetowej służby zdrowia.
     Wieczorem zadzwoniłam do dyżurki lekarzy i (jestem przekonana, że ta sama pani doktór, bo miała nieprzyjemnie piskliwy timbre głosu) uprzejmie udzieliła mi informacji. Których w zasadzie przez telefon udzielać nie powinna. Wniosek - baba jest psychiczna i powinna się leczyć. Poza tym na uczelniach medycznych powinny być obowiązkowe zajęcia z tematu: jak kontaktować się z pacjentem i osobami z rodziny, ponieważ pochodzenie państwa doktorów, w zdecydowanej większości przypadków jest mocno "plebejskie" i nie maja podstaw tzw. kultury osobistej. "Niech siada, niech się rozbiera"jest typowym zwrotem doktórów i personelu medycznego.
    W sobotę pojechaliśmy z Młodym ponownie.Z drugiej strony wpadła Młoda. Uprzednio Młody zasięgnął języka, kto ma dyżur i że nie jest to doktór pierdolnięta. Dopadliśmy jakiegoś młodego dwumetrowca, który właśnie wyłonił się z erki. Dwumetrowiec zaprosił nas do gabinetu, popatrzył w papiery i komputery, po czym powiedział, co wiedział.Spokojnie i wyczerpująco. Nawet interesowało go, czy nie mamy więcej pytań. Można?
Radośnie to nie wygląda. Decyzje powstaną po niedzieli.
Starszy już był troszkę lepszy, koloryt mu się zmienił nieco i oddech jakby, wspomagany tlenem, częściowo odzyskał. Ale zmiana bielizny wyczerpała go całkowicie, chociaż w zasadzie wykonal tylko ostatni etap podciągania majtów już ubranych.
Dziś wstał nawet i się ogolił.
Ale przyszłość jest niepewna. Świadomość, że jest w szpitalu, pod opieką lekarzy, nie zapewnia niczego. Z piątku na sobotę zmarły na tej erce dwie osoby, a dzisiejszej nocy kolejna. Zapewne ciekawe doświadczenie dla człowieka przytomnego, będącego w ciężkim stanie.
Miałabym ochotę się zhibernować czasowo...

Na marginesie: zastanawia mnie zawsze jak to jest, że przez łykendy szpitale funkcjonują na ćwierć gwizdka. Doktory mają dyżury. Wysokopłatne zresztą. A łykend to jest oczekiwanie poniedziałku -  nie wykonuje się żadnych badań, żadnych zabiegów - nihil. Się czeka... W zakładach pracujących w ruchu ciągłym produkcja w łykend odbywa się tak, jak w każdy inny dzień. Robol może. Doktór - nie.