czwartek, 7 sierpnia 2014

koniec sezonu

ogórkowego! hura! Wreszcie przestane być niewolnikiem ogórków! No, bo tak: ogórki, jak zaczynają owocować powodują przywiązanie właściciela do grządki. Trzeba doglądać toto z częstotliwością dwudniową, bo zaniechanie ogórkowej grzędy na dłużej powoduje, że wyrosną nam kabaczki  (nie wiem czy kozy można tym karmić. Ponieważ sama nie jestem fanem ogórków, zwłaszcza w postaci omdlałej mizerii z octem, które uważam za podstępne dla zdrowotności, nie próbowałam ich dawać kozom. Te skabaczkowane rzucam na sąsiednie ściernisko, potem zostaną przyorane. Żadnych pikli nie ćwiczę.) Zakisiłam 2 i pół wiadra.I złożyłam do słoików, po czym zapasteryzowałam. Następne 2 się kiszą. Doprowadzając mnie do wqrwu. Otóż zwlekłam z grządek 2 wiadra ogórów, po przerwie niejakiej, bo żniwa były i inne takie rozrywki. Sama zajęłam się towarzyszeniem Dziecięciu w peregrynacjach po urzędach, a Starszy dostał polecenie przesortowania. Po powrocie faktycznie zobaczyłam ogórki w 2 wiadrach, przy czym do jednego Starszy dorzucił niby coś co jest potrzebne do kiszenia. Ja miałam dodać sól i wodę. No to dodałam, nie rozczulając się nad zawartością. Nakryłam, przydusiłam. Dopiero gdy doszłam do siebie bo tych urzędowych przeżyciach, stwierdziłam,(na następny dzień po południu )że zakiszone zostało to, co ja zamierzałam zutylizować, czyli duże ogórki. Starszy usłyszał, co mu się należało, a ja się na pozostałe wypięłam i zapowiedziałam, że nie tykam. Po powrocie z kolejnej urzędowej wycieczki zastałam to drugie wiadro zalane i dodane.No to niech tam. Tylko problem w co to złożyć, bo te duże w słoiki mi się pomieszczą nieefektywnie.
Wczoraj przywlekłam jeszcze jakieś przedostatnie. Starszy poczuł potrzebę zrehabilitowania się po trzydniowych manewrach i obrał. Będą ogóreczki meksykańskie. Dojrzewają przez noc do złożenia.
A z pozostałymi roślinami już natura zrobiła swoje i nadają się do usunięcia.
Natomiast pomidory mnie zawodzą. Z pomidorami to było tak, że kupiłam wcześnie 10 sadzonek San Marzano, posadziłam i wymarzły. Lenistwo i brak czasu spowodowały, że tych zmarzniętych kikutów nie wyrwałam. Po czym okazało się, że ożyły. Więc część została. A resztę miałam dokupić. I wtedy nadeszła wieść, że szwagierka nienajstarsza-ale-najważniejsza  wyprodukowała dla mnie sadzonki, w obliczu czego, nawet wspomnienie o chęci zakupienia innych groziło obrazą osobistą jej i Starszego, oraz durnymi hasłami i komentarzami. No, to qrwa, dla świętego spokoju (czyjego?!) posadziłam. I teraz mam! Zamiast plennej i wspaniałej na przeciery Limy, jakieś wodniste gówno o owocach wielkości śliwki renklody. Smak taki sobie, przynajmniej nie maja piętki. Te uratowane San Marzano bardzo plenne, mają mnóstwo niedużych podłużnych owoców. Mam nadzieję na ususzenie ich.Zastanawiam się, czym się ciotuchna kierowała przy zakupie nasion. Podejrzewam, że jakieś wspomnienia młodości jej się włączyły bo nabyła Rumbę, Sambę, Bossa Novy tylko do kompletu zabrakło, za doszedł Janosik (no, Perepeczko zachwycający w tej roli był!).

Ale na przyszłość i tak dupa zbita, bo ze względu na zakocenie nie mam możliwości wyprodukowania sobie rozsady samodzielnie. jedyne wyjście, to zakupić nasiona i zapodać cioteczce do rozmnożenia. Choć i tu nie wiadomo czym się skończy, bo cioteczka ma na każdy temat własne zdanie nie do pobicia. Najczęściej jest tak, że robi co chce, kiedy chce i jak chce, a potem się dziwi, że ktoś nie zadowolony a ona pomogła. Nie rozumie, że POMÓC to zrobić CO trzeba, KIEDY trzeba i JAK trzeba.
Np. robi Dziecku miastowemu różne drogie prezenty, wymagające miejsca na przechowywanie i nie tylko. Typu zestaw sztućców (podczas, gdy Dziecko ma już 2). Serwis do kawy, tak ohydny, że chyba nie ujrzy światłą dziennego. Jakieś patery i inne takie, które są Dziecku  całkiem zbędne, bo życia towarzysko-gościnnego nie prowadzi. Natomiast przydałby jej się blender, ekspres do kawy czy tp, które za wydane na nieprzydasie pieniądze mogłyby zostać zakupione. Nawiasem mówiąc, owe przecudne filiżanki wraz z piękną cukierniczką i mlecznikiem stoją u Starszego w nadstawce. I zastanawiam się, czy nie mogłabym Dziecka od nich uwolnić poprzez wypluzgnięcie mi się pudła z ręki. Dojrzewam powoli.
A propos skorup: w domu na Górce był przepiękny serwis kawowo- herbaciany, 12 osobowy. Przecudna cieniutka porcelana, piękny kształt filiżanek i dzbanków ozdobionych u góry granatowym i złotym paseczkiem. Mama miała gust niepośledni i odpustowego chłamu do domu nie zwlekała. (Wbrew szerzonym aktualnie opiniom, w czasach peerelowskich istniały do nabycia rzeczy piękne i w bardzo dobrym gatunku, w cenach możliwych do zaakceptowania.I te rzeczy były wyprodukowane tak, że nadawały się do wielokrotnego i wieloletniego użytku, a nawet mogły przejść na następne pokolenia. takim przykładem,  z ostatnich dni zajęć rolniczo mechanicznych sa klucze - płaskie i oczkowe: istniejące 50-cio letnie sa w stanie udźwignąć ""straszną siłę" przykładana do nich przez Dziecię, natomiast te aktualne, po przyłożeniu zwykłej siły przyjmują kształt $, albo pękają)
Ale do filiżanek wracając: po rozpadzie i wybudowaniu swojego domu w U, Mama zabrała tam ten serwis. I niestety nabywca Maminego domu, sprzedanego po jej śmierci, otrzymał go jako gratis. Zresztą, wraz z biblioteką, która zajmowała całą ścianę, przecudnymi kryształowymi kieliszkami-wiwatówkami i różnymi innymi rzeczami, którymi nie miał się kto zająć. Ja z powodu uwiązania na miejscu, Brat - braku czasu i zainteresowania tego typu duperelami, no, a Siostra już nie mogła.

Niby rzeczy. Gromadzą się wokół nas, czasem ogarnięcie ich przerasta nasze możliwości i sprawia komuś uciążliwość, gdy odchodzimy. Ale one jakoś powodują ciągłość. Jak ten tulski samowar istniejący w domu na G. Należał do prababci, żyjącej na Kresach. Na Wołyń dotarł z Tuły. A potem (ciągle jest to dla mnie jakieś niewyobrażalne i zaskakujące) Dziadkowie umykając z Wołynia przed białymi niedźwiedziami sposobem przemyślnym acz ryzykownym, w całkiem obce i nieznane, wlekli go z sobą w walizach na rękach i na grzbiecie. Podczas gdy dziewczynki, upalnym latem, ciągnięte były w zimowych peliskach na sobie, by w tobołach jak najwięcej miejsca na inne rzeczy zostało. I ze "świnkami" ukrytymi w obcasach bucików i w kołnierzach futrzanych tych pelisek. Z tych czterech osób, została jeszcze jedna dziewczynka, starsza córka. I został tulski samowar. Świnki pozwoliły jakoś przeżyć okupację. Choć podobno część z nich tez okupację przeżyła. Ale to już zaopiekowała się nimi ta starsza córka.

Ha, ha. tak se siedzę i tak se myślę. A co wymyśle, to napiszę. I tym sposobem od ogórków doszłam do Tuły.

Po śmierci Mamy, starsza Bratanica powiedziała, że kiedyś napisze o Babci książkę. Na razie nic nie wskazuje, że miałaby. A historia naszej Mamy faktycznie się na książkę nadaje. Mama była niesamowita. Choćby to, że drugi w życiu dom wybudowała sama (no, nie własnoręcznie), rozpoczynając budowę w wieku 63 lat!


3 komentarze:

  1. Noo, fascynująca opowieść :)
    A wracając do przyziemia i ogórków...nie mam w tym roku, ale za to z malinami mam to samo, co Ty z ogórkami. Muszę je codziennie, albo najpóźniej co drugi dzień zrywać i przerabiać na soki, bo szybko przejrzewają. Ten koszmar zaczął się w zeszłym tygodniu i będzie z półtora miesiąca trwał. Samo zbieranie z godzię zajmuje, czasem więcej...Pomidorów nie pryskałam, a posadziłam z 60 krzaczków i szlag jakby trafił, zaraza znaczy się :( Muszę iść piec bułeczki, bo dziecko prosi, a jest na zesłaniu dobrowolnym i jutro jadziem go odwiedzić.
    Pozdro, rena

    OdpowiedzUsuń
  2. Wolałabym maliny niz ogórki. Ogórków nie jadam. Mogą dla mnie nie istnieć w zasadzie. Nie że nie lubię, ale ignoruję. W każdej postaci.Uprawiam pod kątem Starszego, bo on uwielbia. Natomiast z malin robię taki przecierek (bo pesteczki chłopstwo w dziąsła uwierają), troszkę pektyny, coby za rzadkie nie było. A potem do drożdżowych racuszków -mniam. Albo do lodów, czy innego budyniu lub kaszki. A malin niet i nie budiet. Nie dość, że połowa się nie przyjęła, to jeszcze dziś Dzieciątko, kosząc międzyrzędzia, wykosiło conieco. A propos pomidorów: przynajmniej barbarzyńcy skradli zaraźnięte.
    A jak Dziecko prosi bułeczki - znaczy, że go nawałnica nie zmyła.. Tez bym chciała bułeczkę. Ale nie mam weny i mąki. Kupna do d. Będą bułeczki dopiero jak młyn zaliczę.I kupię nowy mikser.

    OdpowiedzUsuń
  3. :) a ja mam nowy mikser za Hati :) Hati była super i mikser jest super!
    i oboje drodzy :) Mąka ze sklepu niestety, u nas młynów już nie ma... bułeczki w piecu, z czarnuszką prosił i są, po nich chlebek jeszcze, tak że zejdzie mnie jeszcze, ale mamusia kocha i jak dziecko prosi :) może kiedyś wywiezie mnie na wózku do ogrodu i wciągnie spowrotem za to :)
    rena

    OdpowiedzUsuń

Prawdziwa cnota krytyki się nie boi.
Ale, jeżeli ktoś ma zamiar wylewać w komentarzach swoje żale, smutki i nagromadzoną żółć, to nic z tego. Będę usuwać. Tak, że szkoda trudu..