czwartek, 21 lipca 2016

Exscesy

Właściwie wszystko się toczy jednostajnym trybem, nie wychodząc poza ramy codziennego harmonogramu. Stwarza to przykrą monotonię. No, ale cóż. Może lepsza monotonia niż nieoczekiwane hopsztosy losu?

W tej codziennej monotonii miłym przerywnikiem była wizyta dziecek. I to wszystkich na raz. Korporacyjne Dziecię miało po kokardkę swojej korporacyjno-fitnesowej monotonii i zdecydowało przyjechać na łykend.
Ponieważ Najważniejsza jest od ubiegłego czwartku na onko w Rz, więc umówiłyśmy się pod dworcem i wspólnie ją nawiedziły.
Oddział onko w Rz. jest podobno nowy, ale utworzony w budynku, który wcześniej pełnił inne funkcje. O ile część z przychodnią jest super hiper itd, o tyle część szpitalna lekko przygnębiająca. (I, oczywiście, najważniejsze są panie sprzątające zgodnie z normami ISO.)
Ciotka się na chemię nie załapała, ponieważ jakieś wyniki miała ponadnormatywne, więc ją zostawili i płuczą kroplówkami. Od początku leczenia schudła 14 kg. I pewnie ta utrata masy dodała ciotce wigoru, bo jest nadzwyczaj żywotna. Ma wilczy apetyt. Ponieważ szpitalne jedzenie jest paskudne (i tak je zjada), a ciotka ma ubrania przy sobie, więc się przebiera i leci do sklepu zaopatrzyć się w papu. Poza tym, jakoś sobie to wszystko przerobiła, co wpłynęło pozytywnie na jej stosunek do otoczenia. Nawet Kasia, po sobotniej wizycie u Ciotki stwierdziła "Łał, jak się ciotka zmieniła! Już nie jest taka upierdliwa!" Jest to niejakim zaskoczeniem, bo przy ciotki dotychczasowym nastawieniu można się było raczej spodziewać postawy cierpiętnicy pełniącej misję dla wyższych idei, mającej za złe wszystkim jakiekolwiek odstępstwa od ustalonej przez nią normy.
Dziś się może okazać, że jednak tej chemii jej nie dadzą i nie wiem, jak to wpłynie na jej nastawienie, bo odnoszę wrażenie, że mimo wszystko, jednak jakoś na tę chemię liczyła.

Co do ekscesów natomiast, to jeden eksces był pogodowy. (Jak tak zerkam na  moje wpisy, to widzę, że dużo jest o pogodzie jakby. Niestety, w pewnym wieku pogoda i jej kaprysy determinują człeka. Co dziwne, widzę, że determinują też całkiem młodych ludzi. Właściwie obserwowałam to jeszcze w czasie gdy "chodziłam do szkoły": przy paskudnej pogodzie dzieci stawały się nieznośne, albo "przyćmione", albo pobudzone ponad normę. I to było dla mnie niejakie zaskoczenie, bo w młodości pogoda nie miała dla mnie aż takiego znaczenia)  Z saharyjskich upałów, nagle zrobił się ziąb. (Bo jak na termometrze skali brakuje, a potem jest 18-20 st, to jest to odczuwane jako ziąb) Ale przynajmniej trochę popadało, co stało się ratunkiem dla moich pomidorów, pozbawionych wody z powodu kichy w trzydziestce. Nie tylko dla pomidorów zresztą, dla kóz także, bo po opadach trawa trochę ruszyła i mogą się paść koło domu. Co niestety, nie zwalnia mnie od machania kosą, bo się jednak tu za bardzo nie najedzą i zielone trzeba im dostarczyć.

Czarna (psa) robi za psa pasterskiego. Gdy tylko kozy znajdą się za płotkiem, kładzie się "U" i pilnuje. Usiłuje też oblizywać koziołom mordy przez siatkę, co im wcale jakby nie przeszkadza. I tak sobie  może leżeć godzinami, mając w nosie cała resztę otoczenia, dopóki nie pojawi się Księżniczka. Księżniczka natychmiast zaczyna paszczę drzeć, a wtedy Czarna  do niej dołącza i też wrzeszczy na kozioły, jakby własnego rozumu nie miała. Czarna (koza) niestety na sznurku, ponieważ puszczona luzem zajmuje się wyłącznie robienie zadymy - goni Królową Matkę, aż ta zaczyna ziajać jak pies. Do konsensusu żadnego nie dochodzą, bo po chwili przerwy na odpoczynek, akcja zaczyna się od początku - walą się łbami, aż dudni, po czym Andzia ucieka, po czym Wandal ją goni, a jak nie może z łba przyłożyć - to gryzie. (Widok czarnego Wandala z pełnym pyskiem białych kłaków - bezcenny.) Sznurek wprowadza porządek niejaki i opanowuje kozie ekscesy.

W tak zwanym międzyczasie następowały etapowo ekscesy rękodzielnicze. O dziwo, udało mi się zebrać w kupę i wykonać, co wymyśliłam w czasie ograniczonym jedynie procesem technologicznym (malowanie-schnięcie, klejenie-schnięcie, lakierowanie-schnięcie, klejenie zawieszek -schnięcie).

O, takie sobie "zawieszki" do kuchni uczyniłam. Wydrukowane, wycięte, naklejone na gotową sklejkę, która okazała się nie trzymać wymiarów zapodanych, więc brzegi trzeba było pomalować. Potem polakierowane w dyskretny sposób. Uchwytów metalowych przybić się do tego nie dało nijak, bo sklejka grubości 3 mm, no to "rozbroiłam" i przykleiłam drucik na tasiemce. Dzieckom  przypadło do gustu, więc wybrały sobie z pozostałych wydruków dwa i zrobiłam im z zielonym tłem. Podobało mi się bardzo, jak konsultowali między sobą, które obrazki wybrać. No, fajni są....

W związku z ekscesami pogodowymi musiałam się jakoś ratować przed śmiercią (bo siedzenie na krześle jest uciążliwe bardzo dla siądźki i kręgosłupa oraz może się skończyć padnięciem na pysk obok), więc wymyślałam zajęcia.

Najpierw zrobiłam hummus:

Skrytykowany mocno, jako "nowomodna, zagramaniczna potrawa". A przecież hummus jest to nic innego, jak pire z grochu, tyle, że nie z tego zwykłego, kupowanego w postaci żółtych połówek, a z groszku włoskiego, zwanego ciecierzycą, albo cieciorką, który w polskiej kuchni był znany  i stosowany od wieków.
Z dodatków zagramanicznych widać cytrynę, sól himalajską i pieprz. Sól mogłaby być równie dobrze kłodawska, ale co oni z tą solą aktualnie wyczyniają, to woła o pomstę do nieba. W soli kamiennej też jest antyzbrylacz i jakaś dziwnie biała jest. Ale kupuję,bo jakie wyjście. Natomiast do solniczki jest gruba himalajska, mam nadzieję, że bez antyzbrylacza.

Potem uczyniłam twarożek kozowy:

Kolejny raz okazało się, że pośpiech wskazany jedynie przy łapaniu pcheł. Poprzednie 2 próby skończyły się wylaniem po 5 litrów ogrzanego mleka do kanalizacji. Wqurzało mnie to okropnie, bo nie lubię wywalania produktów spożywczych w taki sposób oraz nie lubię, oczywiście, porażek. Porażka była stąd, że mleko było jednak za słabo ukwaszone. W czasie wytwarzania koziego twarogu powstaje skrzep zupełnie inny niż przy krowim - znacznie drobniejsze ziarno. Gdy mleko było za słabo ukwaszone, to ziarno było tak drobne, że nie dałoby się odcedzić, nawet na tej chuście. No a twarożek kozi ma wszystkie twarożki pod sobą. To jest niebo w gębie! 
Produkcja wygląda nieestetycznie, ponieważ na początku jest tego dużo, wypełnia cały odciekacz i niestety , lepi się do chusty. 

W temacie serów: z trzech krążków podpuszczkowych zalegających w lodówce ugniotłam coś w charakterze bryndzy. Na razie nabiera mocy, ubite mocno w kamiennej miseczce. Zobaczymy, co z tego wyniknie.

Na plantacji zostały mi jakieś 3 główki kapusty, które dziwnie oparły się chorobie. No to:

Jedna skończyła tak i stała się nadzieniem do kapuśniaczków. Reszta drożdżowego ciasta została zużyta na  "chusteczki" z jabłuszkiem, ponieważ u sąsiada pod jabłonią już się wala mnóstwo całkiem przyzwoitych i jadalnych jabłek. Część tych wypieków została zaniesiona do Elusi, w celu nakarmienia głodującej w szpitalu Najważniejszej. No i Elusia dostała trochę "za drogę". Plus słoik sera w zalewie olejowej z suszonymi pomidorami, który zaczęła natychmiast, mimo bycia na diecie, pochłaniać.

No i jeszcze ekscesy kotowatych:

Choć właściwie nie wiem, czy ekscesy, czy normalne zachowania, a jedynie materia taka se - nieodporna.
Jako gratis, przy zakupie wora karmy specjalistycznej struwitowej u "niemca", wystąpił drapak. Opisany nie był, fota nie oddawała treści, a okazał się być zwiniętymi w kółko i oklejonymi z zewnątrz ozdobną taśmą, paskami tektury falistej. Moje koty uwielbiają kartony wszelakie, które przez chwilę służą do "siedzenia w", a następnie są darte na strzępy zębami. Ta forma kartonu też im przypadła do gustu. Z upodobaniem tępią sobie na tym pazury. Oraz zęby. Strzęp się kładzie gęsto, ale kotowate zadowolone. Jedynie Koteczek Areczek nie zbliża się nawet - "tępi" pazury na moim selfmade podnóżku, obciągniętym sztruksem. Strzępy z tego nie lecą. Przynajmniej na razie.

Wczoraj już nie miałam pomysłów na zajęcia domowe ratujące przed nagłą śmiercią. Wobec czego polazłam na plantacje. Pomidory oczekiwały mojej kolejnej interwencji z utęsknieniem, bo znowu się busz zaczął robić. Znowu cięłam. Starszy już tym razem nic nie mówił. Przyjechał za mną lambordżinim i siedział w nim, bo nie miał siły na nic. Pomidorów własnych jeszcze niestety nie jem. I jest to kolejny eksces, chociaż już przedawniony. Zwykle o tej porze  miałam nawet część pomidorów zasłoikowanych. Ale, jak wiecie, opóźniona w tym roku byłam, rozsady mi nie do końca wyszły i, być może, te wczesne odmiany akurat się nie udały. W każdym razie jednego dojrzałego, solidarnie po połowie wczoraj zjedliśmy. Papryka daje radę, aż za bardzo nawet, bo krzaczki się poprzewracały pod ciężarem owoców. Malutkie one są i palikować je nijak i nie ma czym, chyba, że chruściane im podpórki zrobię. Dynie, posadzone metr na metr, zajęły już całe pole dla nich przeznaczone i rozłażą się poza. Tnę im pędy, bo taka inwazja dyń niewskazana. Owoców wiążą mnóstwo, Jedna już nawet olbrzymia jakaś, choć niby małe miały być. Nadal nie udało mi się stwierdzić, czy piżmowe i prowansalskie dały radę. Japońskie w każdym razie są i ta jedna bejbi blu też.
Oprysk ograniczył jednak kanciastą plamistość na ogórkach i zebrałam pół koszyka na kiszenie. A szparagówka następna wciąż nieposiana.
No to idę. Jeżeli dziś nie będzie za bardzo smażyć - może posieję.

Nie dajemy się pogodzie!
Miłego i dobrego!





czwartek, 7 lipca 2016

Sprawozdawam,

bo znów mnie długo tu nie było.
Upały i zajęcia rozliczne powodowały, że wieczorami  miałam wodę z mózgu i niechęć kompletną do podejmowania jakiegokolwiek wysiłku umysłowego, z wyjątkiem układania pasjansa. (Który też mi notorycznie nie wychodził, czyli woda. A może raczej suchar, bo w przypadku braku wody w organizmie w pierwszej kolejności odwadnia się mózg.)

Wciąż tematem nr1 jest choroba Najważniejszej.
Pod koniec ubiegłego tygodnia wydobrzała na tyle, że nie wymagała już opieki szpitalnej. Rozważaliśmy różne opcje, w tym przewiezienie jej do nas.Nawet Elusia deklarowała się załatwić transport. Jednak pani doktor Martusia była tak sugestywna, że ciotka zdecydowała się na hospicjum. (Gnębiło mnie to nieco za bardzo, więc wybrałam się i odbyłam rozmowę z panią doktór Martusią. Na prawdę mówiła przekonująco, toteż  nie wcinałam się w paradę i zostawiłam decyzję ciotce.) Informacja o tym wywołała wrzenie wśród "średniego personelu medycznego" na tyle mocne, że oddziałowa napadła Elusię:  "co też ona czyni, że oddaje ciotkę do hospicjum i w dodatku, do tego właśnie". (Wszyscy byli przekonani, że Najważniejsza jest Elusi ciotką) Jeszcze się bidna musiała tłumaczyć i wyjaśniać.
Ostatecznie ciotka była tam jakieś pięć godzin i w tym czasie rozmawiała ze mną jakieś pięć razy. Po drugim telefonie kazałam się zorientować, czy można wyjść na przepustkę. Powiedzieli, że można, ale za dwa dni. Po trzecim telefonie kazałam dzwonić do Martusi, niech tę przepustkę załatwia . Ostatni telefon był: "Przyjeżdżajcie wieczorem".
Złożyło się akurat, że Dziecku padła łamaga i zaplanowało przybyć koleją, zabrać część zamienną, pojechać lambordżinim do siebie, po czym w sobotę je odstawić i wrócić pociągiem. No i może by Starszy miał jakieś "przeciw", jednakże w sytuacji, gdy Dziecko okazało się niezbędne do zdesantowania ciotki, zgodził się nawet by lambordżini zostało odstawione w sobotę wieczorem.Więc pojechaliśmy.
Ciotkę wykradliśmy ze wszystkimi manatkami i rozpiską leków. Panie pielęgniarki miały  miny dziwnie krzywe , biorąc pod uwagę,  że funduszowa kasa za ciotkę została, a ominęło je zajmowanie się nią  . Nawet materiałów opatrunkowych mi nie dały, jedynie paczkę gazików spod tych krzywych min wysępiłam, bo akurat nie miałam w domu.
Po drodze Dziecko nie omieszkało ciotce wytknąć, że "matki" (jego matki) trzeba słuchać, bo na ogół ma rację, a niesłuchanie matki przez cioteczkę, źle się ostatnimi czasy kończyło bardzo.
(Domniemywam, że był wściekły kosmicznie, ale udało mu się to bardzo dobrze ukryć. Nieplanowane rajdy do Rzeszowa spowodowały, że u siebie był około północy i remont łamagi pozostał na dzień następny)
Ciotka dostała przepustkę do wtorku, ale postanowiła, że już tam nie wróci. Więc we wtorek obdzwaniałam w kwestii przedłużenia. Usłyszałam, że się nie da. No to się ciotka kazała wypisać. W środę zadzwoniłam, żeby wypis przygotowali. (Nawiasem - byli przekonani, że z delikwentką rozmawiają, bo nazwiska mamy te same.) I dobrze uczyniłam, że zadzwoniłam, bo w południe lekarza żadnego już nie było, wypis wisiał w koszulce na korkowej tablicy w gabinecie, podpisany przez doktora F.- laryngologa.(!?) Obskoczyłam jeszcze jej lekarza POZ, nie osobiście, bo przemiłe panie rejestratorki z OLK załatwiły  szybko i bez kolejki, przynosząc receptę na to, czego doktór laryngolog nie przepisał.
Tak, że tak: Najważniejsza jest u nas. Zajmuje pokój Dziecięcia. Zadowolona cała. Z ludożercą jakieś konszachty zawiera. W końcu zrobiła sobie nawet ondul i zwizytowała moje plantacje, którymi była zachwycona. Jest samoobsługowa - sama robi sobie śniadania i kolacje (pod moją nieobecność zupełnie się sama obsługuje). Ja tylko zmieniam jej opatrunki, bo rana pooperacyjna jeszcze nie jest do końca zagojona. Nawet to robiła by sama, ale jednak łatwiej zalepić brzuch gdy właściciel brzucha leży i lepi druga osoba.
Sumsiadki latajom i obserwujom okolicę. Zwłaszcza sumsiadka Danusia, która własnych problemów nie ma, za to stanowi skrzynkę kontaktową dla wymiany informacji wszelkich, w tym głównie z dupy wziętych. Wczoraj warowała w jakimś punkcie obserwacyjnym i zauważyła nawet, że jak wyjechaliśmy ze Starszym to się w tym czasie roleta odsłoniła, co zasłonięta była. Tak, że jak się dzisiaj sumsiadka Milla pojawiła na gumnie, to ją do Najważniejszej kolanem wypchłam - niech zobaczy własnym okiem, że żyje. Niech usłyszy własnym uchem, co jej Najważniejsza zechce opowiedzieć. No i niech wreszcie się czymś pożytecznym zajmą, zamiast warować na punkcie obserwacyjnym, a potem dywagować.
Tak, że tak: na razie darcie szat i łamanie łokci nad tym, cóżem to ja gupia uczyniła biorąc sobie na łeb i kręgosłup chorą ciotkę, jest bezpodstawne. Co i jak będzie dalej - zobaczymy.
Pewne jest, że jeszcze nigdy tak nie było, żeby jakoś nie było.
Pewne jest też, że nic nie jest pewne i nie wiadomo ile i jak ciotkę czeka.
Pewne jest też, że mało kto jest aż takim sqrwysynem, żeby nie zasługiwał na to, by umrzeć w ludzkich warunkach. (Leżenie na sali, gdzie jest kilka umierających osób, to umieranie na raty i wielokrotne.)
Pewne jest także to, że "jaką miarą..." itd
Oraz, że jak trzeba to się zawsze da radę.

Poza tym:
-zrobiło się zimno, jak jasna cholera
-wiśnie - nie dość, że występują pojedynczo, to są do dupy i robaczywe w dodatku. Przedwczoraj urwałam pół (!) wiadra, a dziś pozostałe na drzewie już się do rwania nie nadają.
- aha! No i  klukwy, są po pięćdziesiąt groszy w skupie, a na mieście po piątce. Własnych chwilowo nie posiadam, a dżemik by się przydał lub tp. jako substrat na sosik do zimnych mięsek.
- ogórki z dnia na dzień trafił szlag i nawet im grzybobój nie pomógł (kapustę już wcześniej trafił szlag, albo moje zaćmienie mózgowe, z powodu którego wzięłam się za sadzenie kapusty na roli, gdzie przez lata był siany rzepak. I w ub. roku Dziecko stwierdziło, że przez następnych parę lat siany nie będzie. W ramach info: rzepak, kapusta, rzodkiewka to jedna rodzina - to samo je żre i to samo je boli.)
-pomidory pocięte po raz drugi, przy akompaniamencie jęków Starszego (po raz drugi), czy ja aby nie za mocno tnę. Ja wiem, jego boli każdy obcięty pęd, bo to potencjalne owoce, których nie będzie. Ale nadmiar liści i nadmiar pędów wcale się nie przekłada na nadmiar owoców - wręcz przeciwnie. W dodatku ułatwia chorobom rozwijanie się. Podobnie, jak zbyt gęste sadzenie. Opryskane drożdżami po raz drugi. Ręczny opryskiwacz doprowadzi mnie do odcisków na dłoni od ustawicznego pompowania, jeżeli zaraz nie kupie innego.
- ogólnie grządki już żywią nas i kozy od jakiegoś czasu, mimo, że bardzo późno posiane i wschodziło idiotycznie. Żeby było śmieszniej, to koper posiany razem z burakami miesiące temu, w dalszym ciągu wschodzi tu i ówdzie.
- coraz bardziej niechętnie wykonuję niektóre zajęcia wchodzące w zakres tzw. prac zanikających. Mimo wszystko wieczorne latanie na miotle jest rytuałem niezbędnym, jak wieczorne mycie zębów. Choć podobno, "kto wieczór zamiata, ten .."  (Znacie jakieś takie? Ciekawe.)
- kozioły rosną, żrą już wszystko co trzeba i nie trzeba, choć nie mają jeszcze dwóch miesięcy. No i dobrze. Karmienie butlą udało się ominąć, a trzykrotne w ciągu dnia podstawianie pod cycek im nie zaszkodziło.


Kumplują się z Wandalem. Ta sama sieczka we łbach, choć ona już bardziej stateczna powinna być.

Pozują do fotki. Biały zawsze z tyłu i nieśmiały, choć , jako pierworodny, to on powinien rej wodzić..

Dzieciska się zebrały na odwagę i przyszły zakumplować się z kozami. Dla łatwiejszego porozumienia, przemawiały ich językiem. Jak widać, Wandę zdziwił nieco taki sposób porozumiewania się. Nie zwykła, by do niej meczeć, świetnie rozumie po polsku.

Zdegustowana tym sposobem komunikacji zajęła taką oto miejscówkę i adekwatną do zdegustowania pozycję.


A Andżelina ma gdzieś sposoby porozumiewania się. Zaspokaja zwiększone potrzeby pokarmowe. A wiadomo, że zawsze wszystko najlepsze jest albo poza zasięgiem linki, albo w trudno dostępnym miejscu. Tu: na klęczkach pod "trzydziestką" pochłania rdeścik.

- jagody czyli borówki latoś obrodziły. W miasteczku sprzedawcy stoją w różnych miejscach. I nawet w "piwnicy" się pojawiły. Na wagę, nie "na słoiki". Wychodziło cenowo podobnie, z lekką przewagą na korzyść. Nabyłam. I wykonałam takie oto, zamiast "pierożtów z borówtami", co są "dut", jak mawiał pewien R.

Jagodzianki z lukrem. Oraz placuch z jagodami i kruszonką. O dziwo -wyszła, bo z kruszonką u mnie bywa różnie. A gdyby ktoś miał z tym problem to: nie, nie mogłam uprasować tej ścierki, co to talerzyk na niej stoi. Albowiem minęły bezpowrotnie czasy prasowania ścierek, majtek, skarpetek itede...

A propos kruszonki: przepisów istnieje mnóstwo i żaden znany mi nie jest dobry. Szwabskie przepisy każą na maśle roztopionym. (Łe. I na wagę toto idzie) Świetną każdorazowo i niezawodnie kruszonkę robiła moja Mama. Zapytana o przepis powiedziała: "tyle-ile". Tylko jakoś nie zdążyłyśmy uściślić: na wagę, czy na miarę. Wobec powyższego - robię "na oko". I jest, jak jest. (Dla niewtajemniczonych - kruszonka składa się z masła, cukru i mąki. Cukier daję obowiązkowo kryształ, nie żaden puder. Jak zresztą do każdego kruchego..)

- Księżniczka chodzi coraz gorzej. Co nie przeszkodziło jej wypuścić się dziś w pogoń za zającem. Oczywiście w takich razach głuchnie całkowicie. Traci też poczucie humoru. Reakcją na zachęty do zabawy ze strony Czarnej, było wystartowanie z zębami. Dobrze, że niemrawo, choć zawzięcie jednak...




;