switem bladym, bladym ranem

wstałam. O 6, nawet 00. Nie wiem czemu i po co. Wczoraj chleba mi się juz nie chciało piec, więc teraz nastawiłam. Mój żołądek sklepowego nie przyjmuje, a ostatnio buntuje się w ogóle.
Obiad panom zrobiłam wczoraj z poświęceniem, bo sam zapach jedzenia podnosił mi zawartość.
Już myślałam, że moje sensacje żołądkowe, po ustaniu kontaktów z najukochańsza małżonką mojego Ojca mam z głowy. Okazuje się jednak, że nie. Stresy go jedzą, a tych mi ciągle Pan Starszy najczęściej dostarcza.
Wczoraj zaliczyliśmy sąsiednią metropolię, bo przylazły pieniądze za zboże i trzeba było wybrać, żeby zapłacić za orkę tego ugoru, który postanowiliśmy reanimować. Dziecko wespół ze Starszym stwierdziło, że nasz muzealny sprzęt temu nie da rady i najęliśmy gościa z nowocześniejszym. Byliśmy też pooglądać efekty pracy tego sprzętu. Stwierdziliśmy, że to już był ostatni moment na reanimację, bo za chwilę trzeba by sądy uruchamiać, żeby swojego dojść. Z lewej strony jest droga i sąsiad zza tej drogi zaczął ją sobie pomału przyorywać, tak, że droga siłą rzeczy musiałaby się przesunąć wgłąb naszej działki. Na końcu tez zaczęło się podskubywanie. Dziwię się ludziom -jakby ich ten metr mógł zbawić i do bogactwa doprowadzić. Ten co sobie przyorał drogę zyskał około 1 ara, natomiast ten drugi, ledwie kilkanaście metrów kwadratowych.
Jeżeliby tam siał rzepak i miał plon np 4 tony z hektara, to z tego przyoranego zyskałby około 50zł. No ale to jest już chleb na miesiąc dla dwóch osób, albo ruskie fajki na tydzień dla jednej.
Dziecko P., za ostania swoją bytnością przywiozło matce odrobinę luksusu, w postaci musującej kuli kąpielowej. Nie preferuję moczenia się w wannie we własnym sosie, zwykle korzystam z końcówki prysznicowej, ale wczoraj stwierdziłam, że się jednak pomoczę, bo temperatura w łazience jest zimą zawsze za niska, jak na moje standardy. Woda z ciepłego kranu lała się w takim tempie, że zanim się nalała, to zdążyła wystygnąć. (Coś jest nie tak w którymś miejscu, może rurka od bojlera za cienka. Przydałby się jakiś mądry hydraulik, ale pewnie jednak nie zimą, bo jak zaleje piwnicę przy tych robotach, to do wiosny nie wyschnie.) No i postanowiłam, że jak już się mam moczyć, to sobie tę kulę wpuszczę. Okazało się,  że super sprawa. Po raz pierwszy wyszłam z wanny nie szeleszcząc. Nie wiem co ona była za jedna, bo nalepki żadnej nie miała, ale podejrzewam, że skoro pozostałe dary (żel do kąpieli, którego i tak nie używam, fafkulec i krem do kończyn chwytnych)) były z Rochera, to owa kula tudzież. Mam jeszcze mydło lawendowe, pachnące przecudnie, także od Córuni, z jakiegoś takiego sklepu, w którym bardzo drogie rzeczy można kupić za rozsądne pieniądze (np skórzany portfel za 400zł po 100).
Uwielbiam zapach lawendy. Lawenduję co mogę, Miałam kiedyś w polu parę krzaczków, ale mi chłopy przyorały. Przed domem posadziłam wzdłuż ścieżki od schodów, ale miejsce jej nie odpowiadało. Trzeba się było do tego bardziej przyłożyć, wykopać rowek po długości i wypełnić ziemią odkwaszoną i zmieszaną z piaskiem.No, a najpierw doczytać, jakie warunki glebowe lawenda lubi, ze nie będzie rosła gdzie bądź, jak trawa. I pewnie wiosna tak zrobię. Poza tym muszę w polu znaleźć jakieś miejsce na lawendę. Takie, żeby nie trzeba było z pługiem slalomem jeździć, bo mi chłopy odmówią. I tak zaoranie grządek to jest niezła przygoda, ale to ze względu na mądre pomysły szanownej szwagierki, która wzdłuż grządek bzów nasadziła, a na końcu porzeczki. Nie można więc ani wszerz ani wzdłuż, co skiba odłożona, to cofnąć trzeba. Takim sposobem to jest bardziej zmordowane niż zaorane. Jak mi potem Dziecko agregatuje na wiosnę, to tym samym trybem to idzie.
Święta idą! Za oknem mam właśnie świniobicie u sąsiada. Na szczęście tę świnie słychać było tylko przy zdejmowaniu z dwukółki. Teraz słychać  rzeźnika, jak gębę drze - traktor jest cały czas na chodzie, więc musi go przekrzyczeć.
W obliczu ostatnich schabowych, które były niejadalne, rozważałam opcję wstawienia jakiegoś ryja do chlewika. Dziecko jest mięsożerne, ale wybredne. Może to nie jest najwłaściwsze określenie: ma odruch wymiotny jak go coś zbrzydzi. A zbrzydza się łatwo. Ostatnio opierniczyło mnie przy obiedzie, że na jego oczach robię paciankę. A pacianka polegała na tym, że na porcyjkę ziemniaków gotowa do dzioba położyłam warstwę surówki z marchewki. A te kotlety, kupione po 20zł za kg, tłukło osobiście i pod tłuczkiem się rozłaziły. Nie dziwię się, że już nie miało na nie ochoty. Mnie się zrobiło to samo, po tłuczeniu którychśtam kotletów. I nie jem mięsa po prostu. Ale Dziecko jest mięsożerne i bez mięsa się nie obejdzie. Po obiedzie z naleśników, racuchów, czy innych takich woła kromki prawie natychmiast. Ryż z jabłkami, czy owocami, to na deser może być, nie na obiad. Więc chyba jedyne wyjście wstawić ryj do chlewika. I kupić wiosną brojlery lub indyki. Wiąże się to jednak z koniecznością zakupu zamrażarki, lub reanimacja istniejącej, czego nie popieram. Jest ogromna, kupowaliśmy ją do sklepu, więc taka była jak najbardziej. W momencie zakupu była nowoczesna, ale to było 20 lat temu. Ale nie ma się co martwić na zapas. Nawet gdyby, to i tak dopiero na najbliższą jesień.

Mam na dzisiaj zapisaną wizytę u najbardziej lubianego przez kobiety wracza. Już przeżywam na różne sposoby. Ze stówką będę musiała się rozstać, a nie wiadomo, czy będzie ona w najwłaściwszym miejscu wydana, ponieważ o owym doktorze nie mam żadnych danych, oprócz nazwiska. Ale w sąsiedniej mieścinie ci lekarze są tylko kiepscy albo jeszcze gorsi, a pielgrzymek uskutecznić nie będę. Chyba, żeby była konieczność.

Mam zamiar uczynić piernik oczekujący. Może już zaraz się wezmę, bo to ostatni dzwonek na taki piernik. Prawdę mówiąc, nie robiłam go nigdy. Natomiast moja Mama zawsze taki piekła. Do dziś pamiętam, jak jednego razu, u Dziadków jeszcze, miód z cukrem się na kuchni topił, a my przysmażaliśmy sobie na patelni boczek. A patelnia stał tek, że sięgało się do niej przez ten garnek. Z widelcem oczywiście. No i taki jeden plasterek w tym miodzie wylądował. Panika nastąpiła, ale plasterek został natychmiast wyłowiony, piernik wędzonką nie przeszedł. Ciasto dojrzewało w garnku na szafie, a my takie surowe ciasto podskubywaliśmy cichcem i namiętnie, zbierając opeery od Mamy, jak przyuważyła. Tradycyjnie był u nas tez na święta pieczony, u Dziadków jeszcze, bo potem już nie, taki placek, który nazywał się "robak". To były dwa kruche ciasta -czarne i białe. Przez maszynkę do mięsa wypuszczone jedno na blaszkę, posmarowane marmoladą a na to drugie. Placek był twardy jak stopięćdziesiąt i prawie nikt go nie jadł -kury pewnie zjadały po świętach. I dziwię się czemu był ciągle pieczony wobec tego. W ogóle to jakieś takie niewymyślne ciasta były pieczone - biszkopt z foremki keksowej, cwibak, makowiec zawijany, sernik -cudo babcinej produkcji. I pischinger, do którego gotowało się kajmak. A zwieńczeniem wypieków były babcine bułki. Pamiętam, że było ich tyle, że już pieczone były w bele czem, np w czerwonym garnku z jednym uchem, w chlebowym piecu. Z tej garnkowej były ciekawe kromki. Bułki były słodkawe, ale to wcale nie przeszkadzało w konsumowaniu ich z wędliną. Zresztą bywało, że Braciszek zagryzał szynkę makowcem i tez było dobrze. A na Nowy Rok był pieczony tort "bułkowy" zamiast mąki dawało się tarta bułkę. Ten tort zresztą obskakiwał u nas wszelkie tortowe okazje. I był całkiem jadalny.