Zuzia ma nowy dom

Od wczoraj. Po wielokrotnych próbach znalezienia nabywców na mleko, ewentualnie ser, stwierdziłam, że nie ma sensu trzymanie trzeciej kozy. Wystawiłam całą trójkę na tablicy i w anonsach, koziołki po raz kolejny.
W anonsach elektronicznych wyszło w piątek, w papierowych wyjdzie we wtorek. Ale już w sobotę telefon. Dzwoni starsza kobieta:
-Pani, ja w sprawie tej kozy, co pani sprzedaje. Jest jeszcze?
Ano, jest
-A pani mówiła, że za owies pani by wymieniała? To ile to tego owsa?
Nie wiem, po ile sprzedaje się tutaj owies, a tam u was nikt owsa nie sprzedaje, żeby się dowiedzieć?
Okazało się, że nie i się nie dowie.
Tylko wie pani, ta mała ma rogi.
-A to nie przeszkadza, u mnie kozy są wiązane, to nie ma kłopotu.
No, ale ona nigdy wiązana nie była.
-To się szybko przyzwyczai.
Stanęło na tym, ze wieczorem ma zadzwonić, żeby się dowiedzieć ile owsa.
A mnie walnęła na mózg moja głupota: Wała!, Zuzka  nie będzie uwiązana  stać w jakimś syfie.
Przypomniało mi się zaraz, że brat Świętego Franciszka, pytał kiedyś, czy Zuzka do sprzedania, bo Franek szuka kozy. Wtedy nie była, ale teraz... Pogoniłam do Władka, Władek zadzwonił do Franka i za pół godziny Franek przyszedł pooglądać Zuzkę. A za następne pół godziny Zuzka pojechała do Franka. Przynajmniej wiem, w jakich warunkach będzie, bo u Św. Franciszka kiedyś byłam i widziałam. Co prawda, Św. Franciszek ma trochę wiejsko- tradycyjne poglądy na chów zwierząt, ale przynajmniej w syfie u niego nie stoją i ogonów sobie nie obgryzają.
Starszy zaczął mi natychmiast dziurę w brzuchu wiercić, że " taka fajna Zuzka była, a ta sprzedała. A te śmierdziele trzyma". I tak mi do tej pory Zuzka w głowie siedzi. A śmierdzieli chętnie bym się pozbyła, gdyby ktoś chciał kupić.
Starszy ma w ogóle opatentowane podnoszenie mi ciśnienia.
Dziś rano wystąpił z przedmową: Wiesz co, powiedziałbym ci coś, ale chyba ci nie powiem. (Oho, myślę, ciekawie się zapowiada).
Nooo, wal!
Wiesz co, ale ty masz okropne pięty!
No, bo ja qrwa,nie wiem. Może nie widzę, ale czuję. Codziennie wieczorem muszę, po chodzeniu w tych kretyńskich kroksach, doczyścić pumeksem. No i pękają mi. A że mi nigdy wcześniej pięty nie pękały, to nawet nie wiem, co z tym robić.Zresztą nie mam czym nawet. Chyba.

Zrobiłam sobie przerwę - poszłam z psami. Już na podwórku zadziwiła mnie ABSOLUTNA cisza. Dawno takiej ciszy nie słyszałam. Słychać było tylko cykanie świerszcza. Ale potem odezwał się pies sąsiadów, zwęszywszy moje, a potem następny odpowiedział. No to zwiałam w głąb pół chcąc jeszcze posłuchać przez chwilę tej ciszy. I była. Nawet aut z szosy nie było słychać. Senność kompletna. Równoległą drogą szedł sobie na popołudniowy spacer pan Władek (Potem okazało się, że bardziej na kukurydzę, niż na spacer), a na sąsiednim polu żerowały bociany, więc zamysł spuszczenia psów, "żeby były szczęśliwe" padł. Bo czarna, która kocha wszystkich ludzi i nienawidzi bocianów zaraz by tam poleciała, a pan Władek padłby na zawał. Doszłyśmy do końca naszego pola, a tym samym do ściany kukurydzy i wróciły, znajdując po drodze ślady ucztowania Rudego.

Dziś, w ramach świątecznego odpoczynku: starłam maszynką marchew i seler do sosu pomidorowego, co się robi do słoików, podsmażyłam lekko i wrzuciłam, coby się razem trochę pogotowało. Nastawiłam konfiturę z miechunki - teraz jest na etapie zagęszczania syropu. Owocki czekają, wyciągnięte, w misce. I muszę je schować, bo wyparują.
Z kiedysiejszego owocowego urobku zostały mi jeszcze niezagospodarowane śliwki. Ilość była taka, że nie wiadomo co zrobić. Uświadomiłam sobie , że przecież jest już (prawie) jesień, są śliwki, to musi być drożdżowe ze śliwkami i kruszonką. No i jest. Są też bułeczki. Dziecko zawiedzione: "Dlaczego puste?". Bo zawsze możesz złapać jakiś słoik i dowolnym dżemem posmarować.
(Za oknem powstał jakiś straszny kurzy wrzask. Może Rudy zgłodniał?)
Jeszcze jedno pranie czeka na wyniesienie na strych, gdzie znowu nazbierało się prasowania.
I pełen zlew garów, a ja mam skłonności do przyjęcia pozycji horyzontalnej. Chyba jednak jakiś niż lezie i spadło ciśnienie. Momentami wieje mocno. I pewnie z powodu tej niskociśnieniowej senności taka cisza panowała, kurzym wrzaskiem przerwana.
Przyjęłam jednak pozycję horyzontalną, przy okazji znalazłam kota - po nocnym łajdaczeniu się (co on się tam może nałajdaczyć?!) zaginął, okazało się, że tym razem pod moja kołdrą. I śpi nadal, nie przeszkadza mu, że się obok pojawiły moje nogi.

Na marginesie sprzedawania kóz: Po wstawieniu Zuzki na tablicę dostałam takiego oto posta:
"wluczka02
siema jwona
masz kurwa ładna koza chce ja zamienić na moja obny tylko dobrze ruchała bo moja jest mistrzem testował ją mój byk :>
 odezwij sie cielaczku xd mam czołg ♥"
Powiem tak: ludzie ciągle mnie zadziwiają. Ile wysiłku są w stanie włożyć w to, by komuś dokuczyć, dopiec, idiotyczny, złośliwy kawał zrobić. Często planem całym ich działania poprzedzone. (Znalazłam bloga,założonego przez dwie panie, w celu wyżycia się na innej, przez którą rzekomo zostały "oszukane i wykorzystane". Oraz profil na FB, służący temu samemu celowi. Pełne wyzwisk, obelg i hejtu. Ile czasu właściciel tego profilu poświęca, skoro śledzi go na bieżąco i na każdy komentarz jest natychmiast odpowiedź. Nie szkoda życia?) Jak pięknie wyglądałby świat, gdyby ten wysiłek w przeciwną stronę skierować.
Osoba była podpisana imieniem Iza. Ale nie sądzę, żeby jakakolwiek Iza mogła taki tekst wyprodukować. Baby klną, opowiadają sprośne kawały (w babskim gronie), ale ich mózgi nie są obciążone taka tematyką, w taki sposób uzewnętrznioną. Zgłosiłam do moderatora. Konto już nie istnieje. Musi sobie biedaczysko znaleźć inną formę rozrywki niż pisanie bzdetnych postów, czy oddawanie czołgu za darmo.