spadaj, albo lepiej nie...

Znów noc była spana na raty i wstałam o 6.00. Jednym okiem zerknęłam za okno, a że tam jakoś nieciekawie było, a w chałupie zimno, to jeszcze zaległam. Ale już za godzinę wstałam, bo telefon mi się wydzierał, że głodny, a koty,też z wyrzutem na mnie patrzyły. Jak looknęłam za okno ponownie, to stwierdziłam, że jednak spadł. Cienki, bo cienki, ale leży i już teraz zaczyna topnieć, więc błoto będzie na gumnie. PPo ubiegłorocznej śniegowej masakrze mam dość śniegu. Zresztą ogólnie nie jestem fanem zimy. Siedziałabym w domu i nie wyłaziła aż do wiosny, ale niestety -nie chcem, ale muszem. Min 3 razy dziennie z psami, 2 razy do obórki. No i jeszcze takie tam, popiół wynieść, odpadki wyrzucić, śmiecie do kubła.
Drewna już pewnie znosić nie będę, bo załatwi kocioł dokumentnie. Już w tej chwili kopci jak stara lokomotywa, każde otwarcie drzwiczek powoduje konieczność otwarcia drzwi, bo na całej klatce schodowej jest zasłona dymna. Wyczyściłam wszystko z wyjątkiem wyjścia do komina. Jest od strony garażu zamienionego na warsztat Dziecka i Stoi tam w pozycji bocznej ustalonej stara wersalka. Nie wiem dlaczego nie dostała eksmisji, jak brali w listopadzie wielkogabarytowe. Wiem dlaczego, bo wersalka jest zastawiona zezwłokiem malczana, który leżąc na boku, czeka na rekonstrukcję.

Wczoraj dokończyliśmy z Dzieckiem boks dla Stefana. W zasadzie to nam pozostał do zrobienia przód i bramka, oraz powieszenie bramki u Andzi na zawiasach, bo do tej pory wisiała na sznurku.Sprawnie nam poszło, bo Dziecko jak zwykle się spieszyło. Ma ciekawsze zajęcia. Do tych wszystkich budowli wykorzystujemy materiały z odzysku. Nowe życie starych rzeczy. Kupuję tylko co niezbędne, tj. wkręty, zawiasy, karabinki. Pewnie, że wolałabym, żeby wszystko było zrobione z nowego materiału, wyglądałoby estetyczniej. Ale nie jest najgorzej. Dziecko się nawet poziomica posłużyło przy wieszaniu bramki. Sztachetki na bramce ucięte równo. A bramka zrobiona z ramy starego tapczanu. Poza tym do zbudowania tego boksu wykorzystaliśmy zdemontowane futryny z okien oraz sosnowe żerdzie pocięte na metr dwadzieścia i przecięte na pół, takie półwałki. Stefan nawet nie protestował przeciwko ograniczeniu mu wolności, chociaż obawiałam się, że będzie matrixsy po ściankach ćwiczył. Od zewnątrz ułożyłam kostki słomy, do wysokości przegrody. Trochę zabezpiecza przed zimnem ciągnącym od drzwi.

Kot ze zrzutów całkiem dobrze czuje się w obórce. Wyeksmitował Stefana spod żłobu. Teraz mogłam mu tam spokojnie ustawić kuwetę, żeby mi ściółki w boksach nie obsrywał. Nie wiem co będzie z nim dalej -z nią właściwie, bo to kotka. Śliczna kudłata przytulasta kiciunia ze słodką mordką. Tosia. Jak się zrobi zimniej trzeba ją będzie zabrać stamtąd. Może Córunia się zdecyduje. Nie chcę jej namawiać, bo zresztą ona warunki na zwierzaki ma średnie. Nie ma jej całymi dniami, a w soboty i niedziele ma zajęcia na uczelni.
W sobotę leci na tygodniowa delegację do Francji. A jak wróci to za chwilę będą święta i jakoś po świętach zaraz ma mieć urlop.

Mój sklep na DaWandzie został wczoraj aktywowany i wstawiłam co uszyłam. Dzisiaj sobie poprzeglądałam inne sklepy i widzę, że nie jest najgorzej jeżeli chodzi o moje wytwory. Ludziska wystawiają nie lepsze a ceny tez mają ładne. Ale jak tak przeglądam, to widzę, że wystawiających jest mnóstwo, ale sprzedają tylko niektórzy.

Po odwiedzeniu obórki okazało się, że Stefan ma sraczkę, a Andzia chcicę. Całkiem zapomniałam, że to miało być około czwartego. One te ruje jakieś dziwne maja w tym roku. U Wandy właściwie zaobserwowałam ruje tylko raz. Ale mam w nosie,jej ruje, bo i tak kryta w tym roku nie będzie.
Stefan dostał pectolit, ale nie bardzo mu posmakował. Wanda wpiłaby ten Pectolit na deser, zawsze wypije wszystko i jeszcze pojemnik wyliże. Szkoda, że czosnek jest be, bo można by im czasem dać na zdrowie.

Podzielę się przepisem na chleb kuciany, a właściwie to on się nazywa "chleb dla pracowitych inaczej".
A ponieważ ja jestem z tych pracowitych inaczej, tzn stawiam na maksymalny efekt, przy minimalnym wkładzie pracy, to piekę go często. Ja już kiedyś pisałam o moich przebojach z pieczeniem chleba, tym ględzeniu, "że mamusia to na noc zarabiała" itd. Też zarabiam na noc, co trzeba. Ale jak można prościej, to po cholerę nadkładać drogi.
Chleb znalazłam w internecie, nie pamiętam już gdzie. Jak ktoś chce oryginał, to niech wpisze tę nazwę, co jest w cudzysłowie.
Ja go robię z połowy porcji, z całej wychodziły 2 sztuki i ten drugi się niedojadał, bo czerstwy mi nie idzie i już. No to lu:

chleb dla pracowitych inaczej
50 dag mąki pszennej białej
15 dag otrąb albo całego ziarna pszenicy bardzo miałko zmielonego

2,5 dag drożdży zwykłych
2 łyżki oleju
1 łyżeczka soli
1 łyżeczka cukru.
1/2 litra dobrze ciepłej, ale nie gorącej wody
(ewentualnie trochę ziaren słonecznika i/lub siemienia lnianego)

Wsypać do miski wszystko sypkie.Można drożdże wkruszyć dokładnie i drobno, a można rozbełtać z częścią wody. Wlać wodę i olej. Dokładnie wybełtać łyżką - ale bez jakiejś przesady - to nie ma być "wyrabianie ciasta drożdżowego łyżką", tylko wymieszanie. Ciasto ma być stosunkowo rzadkie. Ja bym porównała jego gęstość do gęstości ciasta na kluski kładzione, kto robi -ten wie. W każdym razie z miski do blaszki to ma się toto zlać takimi płatami, żadne branie w ręce nie wchodzi w grę.
Wylewam do keksówki o wymiarach 32 x 9 , wysokiej na 8cm, wyłożonej papierem do pieczenia, bo nie lubię z blaszek wydłubywać, zwłaszcza chleba. Wierzch smaruję (raczej skrapiam) wodą i posypuję makiem.
Wstawiam do zimnego piekarnika od razu i nastawiam go na jakieś 100 stopni z wiatrakiem. Tak sobie stoi i rośnie przez 20 minut. Potem podkręcam piekarnik na 200 stopni i do godziny od wsadzenia chleb jest gotowy. Wyjmuję natychmiast, zdejmuję papier i studzę na ruszcie z piekarnika (oczywiście wyjętym). I oczywiście jem jeszcze ciepły, jakoś skrętu kiszek do tej pory nie dostałam.

Wybaczcie, tak na raty tego posta piszę. A jeszcze mi sie cholerna Opera zmuliła, zbuntowała i zacięła w zaklęty kamień i nie mogłam dokończyć.

W takiej sytuacji jeszcze dopiszę co się wydarzyło właśnie przed chwila: Otóż, ponieważ Andzi się chce, więc po konsultacji telefonicznej z bardziej doświadczoną osobą, stwierdziłam, że już trza natychmiast. No i poszłam, do jednego z dwóch dostępnych kawalerów w okolicy.
Niestety, to jeszcze nie było już i powtórka jest konieczna. Ale nie wiem, czy się zbiorę w sobie, żeby tam jeszcze raz pójść. Takiego syfu i dziadostwa nie widziałam, jak żyję. Różne syfy widziałam i wąchałam po ludziach, ale, żeby taki, to aż nie. Te kozy tam stoją, sztuk 3, w tym jeden koziołek z lutego, mniejszy dużo od Stefana, którego uważam za mikrusa, a jest z połowy kwietnia. Ale tam chyba chów wsobny odchodzi, to nie dziwota. No więc te kozy tam sobie stoją, powiązane sznurkami, łańcuchami czy bele czem do gołej ściany. Ani siana, ani wody, ani korytka na karmę jakiegoś. Gnój po pachy. Ten kozioł upierniczony w gnoju cały tył ma i jakiś skaprawiały taki. W ub. roku byłam tam z Wandą i wydawał mi się bardziej zadbany. I jestem w dużej kropce, albo w czarnej doopie.
Andzia po powrocie miała kwarantannę na podwórku, z czyszczeniem i polewaniem Deltixem. Ale jak mi jakieś inne świństwo od niego złapie?